O mutfağa geçti, ben de odama gidip üzerimi değiştirmek üzere harekete geçtim. Tam bu sırada mutfaktan bir ses geldi. “Abla, kepçe nerede acaba?” diye seslendi. “Alttaki geniş çekmecede,” diye cevap verdim. Fakat o, “Bulamıyorum,” deyince yardım etmek için mutfağa gittim.

Çekmeceyi açıp kepçeyi gösterirken, Serhat mahcup bir ifadeyle, “Abla, zahmet verdim. Her gelişimde size yük oluyorum gibi hissediyorum,” dedi. Bu sözleri beni hem şaşırttı hem de duygulandırdı. “Hiç olur mu öyle şey, sen burada bir misafirsin. Hem eşimin işine yardımcı oluyorsun, bu da bizim için değerli,” dedim.

Serhat bir süre sessiz kaldı. “Abla, gerçekten çok iyisiniz. Buraya her geldiğimde sizin güler yüzünüz bana moral oluyor,” dedi. Bu içten sözleri duymak beni çok mutlu etti. İnsanların hayatına küçük de olsa olumlu bir dokunuş yapmanın ne kadar değerli olduğunu bir kez daha anladım.

Serhat yemeğini yerken, onun azmine ve saygılı duruşuna bir kez daha hayran kaldım. İş yerinde böyle dürüst ve çalışkan gençlerin olması, geleceğe dair umut veriyor. O gün, hayatın küçük anlarının aslında ne kadar büyük anlamlar taşıdığını fark ettim.