Adım Yelda. Eşim sanayi ustasıdır ve iş yerinde öğlen yemeklerini yeme alışkanlığı vardır. Yemeklerini genelde ben hazırlarım ve çırağı Serhat gelip alırdı. Serhat genç, kibar ve biraz da utangaç biriydi. İşe yeni başladığından olsa gerek, bizim eve gelirken hep tedirgin davranırdı.

Bir gün yine öğlen vakti geldi. O gün banyodan yeni çıkmış, aceleyle bornozumu giymiştim. Kapıyı açtığımda Serhat utangaç bir şekilde başını eğdi, sanki beni rahatsız etme korkusu taşıyordu. “Hoş geldin Serhat, masanın üzerinde yemek tabağı var. Kendine koyup karnını doyur,” dedim.