“Bir şey yoktur,” diyerek kendimi sakinleştirmeye çalıştım. Ama içimdeki garip hisler gitmiyordu. Elbiselerimi giymek için aceleyle banyodan çıkmaya hazırlanırken, aniden banyo kapısının zorlandığını hissettim. O an kalbim yerinden çıkacakmış gibi çarptı. “Kim o?” diye bağırdım, ama cevap gelmedi. Kapının zorlanması devam ediyordu. Artık korkudan elim ayağıma dolanmıştı.

Evin kapısını kilitlediğimden emindim. Peki ya bu saatte eve kim girmiş olabilirdi? Kafamdaki sorulara cevap bulamıyordum. Ellerim titreyerek havluyu üstüme doladım ve kapıya doğru yaklaştım. “Kim var orada?” diye tekrar seslendim. Bu kez, kapının ardından bir fısıltı duyuldu. Fısıltı, bir yabancıya ait gibiydi. O an paniğim doruğa ulaştı. Sesin sahibini tanımıyordum, ama bir yandan kulağıma tanıdık geliyor gibiydi.

Cesaretimi toplayıp, kapıyı hızla açtım. Karşımda komşumuzun genç oğlu Murat’ı gördüm. Yüzünde hem suçluluk hem de bir kararlılık vardı. “Murat, burada ne işin var?” diye bağırdım. O ise yüzüme bakarak, “Kapıyı açık gördüm. Ses gelmiyordu, kontrol etmek istedim,” dedi. Ama içimden bir ses yalan söylediğini söylüyordu.

Bir adım geriye çekildim. “Git buradan, Murat! Eğer burada ne işin olduğunu hemen açıklamazsan eşime söylemekten çekinmem!” dedim. O sırada paniklemiş olsa da yüzündeki gergin ifade kaybolmadı. “Abla, lütfen beni yanlış anlama. Sadece…” dedi ve sustu. Sözleri yarıda kalmıştı. Gözlerim dolmuştu, ama güçlü durmaya çalışıyordum.

Murat, o an bana zarar vermekten çekinmiş gibi hızla geri çekildi ve evden çıktı. Ama benim aklımda hâlâ çok fazla soru vardı. Eve nasıl girmişti? Kapıyı gerçekten açık mı bırakmıştım, yoksa bir şey mi planlamıştı?

O gece eşim eve geldiğinde hiçbir şey olmamış gibi davranmaya çalıştım. Ama içimdeki huzursuzluk beni yiyip bitiriyordu. Bu olayın gölgesi, evliliğimin üzerine kara bir bulut gibi çökmüştü.